ฟ้าสางที่ดัคกา (โสภาค สุวรรณ)
ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีเทา ชวนเศร้าอย่างบอกไม่ถูก...หากหิมะที่โปรยปรายกับหยุดตก ตามกิ่งไม้มีละอองขาวๆ ทับถม ดูสวยงามกว่าเมื่อแรกก่อนหิมะตกมากมาย
หล่อนสวมโค้ตตัวยาว หมวกไหมพรมที่มีพู่กลมๆ ข้างบนนั้น ถูกสวมลงบนศีรษะอย่างหงอยๆ เต็มที
ผมยาวสลวยเต็มบ่าตัดกับหมวกสีแดง และผ้าพันคอสีเดียวกันเด่นชัด จริงอย่างฟรังซัวร์ว่า โค้ตที่สวมหลวมโคร่งเคร่งไปเป็นกอง
พอไม่สบาย ร่างกายก็รับรู้...ไม่หิว ไม่อยากกินดื้อๆ อย่างนั้นแหละ
หล่อนหอบหนังสือสองเล่มใส่อ้อมแขน ค่อยๆ เดินลงมาตามบันไดใหญ่ที่ทอดตัวลงมาจากชั้นบน...ผู้คนยังเดินขึ้นลงกันสับสนเช่นเคย
แวว...แวว เสียงนั้นเหมือนจะลอยมาจากที่ไกลแสนไกล
หล่อนสะดุ้ง...ใจสั่นระริก...ไม่ได้ฝัน เสียงนั้นก็ดี ภาพตรงหน้าข้างล่างตรงเชิงบันไดขั้นสุดท้ายโน่นก็ดี ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น
ร่างสูงเพรียว ไหล่กว้าง และโค้ตสีกรมท่าตัดจากช่างฝีมือดี...ยังท่าทางเนี้ยบๆ แบบนั้น ไม่ใช่ใครอื่น
รามัน หล่อนอุทาน รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังปลิว ลอยละลิ่วลงมาตามขั้นบันไดอย่างนั้นแหละ...